zaterdag ben ik 33 geworden. ik was van plan om het te vieren, maar donderdag had ik een interview voor kindamuzik met asian dub foundation, en dat is voor mijn gevoel helemaal de mist in gegaan. mijn voorbereiding voor interviews bestaat meestal uit het doorspitten van de band bio, wat andere interviews lezen die ze gedaan hebben en natuurlijk de plaat goed beluisteren. dan schrijf ik wat puntjes op die ik aan zou willen stippen maar verzin niet echt vragen. ik laat het vervolgens van het gesprek afhangen.
dat is leuk, maar kan ook verkeerd uitpakken en dan ben ik de lul natuurlijk. als het niet klikt tussen mij en de geïnterviewde, bijvoorbeeld. iets wat ik bij adf niet verwachtte; ik vind de plaat leuk en ze leken me wel aardige gasten. en dat waren ze [bassist en gitarist] ook, alleen het gesprek kwam niet op gang. ik weet het niet, misschien hamerde ik te veel op het politieke aspect van hun muziek. dat idee kreeg ik in ieder geval, en toen ik een aantal teksten verkeerd bleek te hebben verstaan [ik had de promo nog niet gekregen dus moest enkel op mijn gehoor afgaan] stokte het hele zootje. ik werd onzeker en verknalde het. ik kan er nog wel wat van maken, daar niet van [over twee weken op kindamuzik], het was niet helemaal slecht, maar zo voelde het op dat moment wel.
toen het gesprek na een allerlaatste wanhopige stuiptrekking uitgeteld op de grond lag besloot ik dat het genoeg was geweest. ik zag mezelf het halve uur dat komen ging al naar amsterdam cs strompelen, in mezelf een hevige tyler durden doend, en pakte mijn jas en tas. de stilte was oorverdovend, zij zaten wat naar de muur tegenover hen te staren. toen zei ik ook nog “well, this is a bit awkward, isn’t it?”, en zij “no man, not at all”. tja.
het was koud en de ns had problemen. de reis ging niet via rotterdam naar antwerpen maar via den bosch, wat zo’n anderhalf uur extra reistijd opleverde. zonder leesvoer, en de enige cd die ik bij me had was die van adf. daar had ik niet echt zin in. het was tijd om te malen, en eenmaal thuis zegde ik mijn verjaardag af.
de dag erna was donker als de nacht, maar zaterdag nam mijn meisje me mee naar zoutelande om uit te waaien op het ongetwijfeld lege strand.
en leeg was het. het lichte briesje nam mijn wolken mee, en alles kwam goed. dankjewel anniek, zoals de grote ko’kaï in onze schooltijd al zong, ik zou niet weten wat ik zonder je zou moeten.