Gene Clark – Only Colombe
label: Sundazed
jaar: 2008
kant a:
kant b:
The Byrds is een van de groepen die iedere zichzelf respecterende popliefhebber moet kennen, maar waar ik nog niet aan toe ben gekomen. Voor een deel is dat te wijten aan een vroegere collega, de promotieman van een platendistributeur waar ik midden jaren negentig voor werkte in Madrid. Met die man kon ik vanaf dag één niet door een deur, en dat was zijn schuld. Het was typisch zo’n figuur dat over buitenlanders zei dat die hun banen kwamen inpikken, en hun vrouwen, en hun land. Dat zei hij natuurlijk niet tegen zo’n buitenlander zelf, want daar was hij niet mans genoeg voor, maar ik ving zo wel eens wat op, en het sprak uit heel zijn houding. Verder vond hij alle muziek die niet (klinkt alsof het) vóór 1975 gemaakt is geen muziek. Elektronische muziek is geen muziek. Hiphop is geen muziek. Samplen is het werk van de duivel. House? Geen muziek.
Zo iemand.
Hij was geobsedeerd door The Byrds, en hij speelde in een bandje dat erg zijn best deed om als The Byrds te klinken maar daar nooit echt in slaagde. Af en toe bracht hij zijn twaalfsnarige akoestische gitaar mee naar het werk. Toevallig kwamen er dan altijd net een paar vrienden langs om de promotie van weet ik wat te bespreken, waarmee hij dan ging zitten spelen – hij op gitaar, een van de vrienden op zang. Als hij de gitaar bovenhaalde kwamen ze zo’n beetje collectief klaar. Twaalf snaren! Het was alsof hij op het water liep terwijl hij uit een onuitputtelijke voorraad broden en vissen opdiepte – een regelrecht wonder!
Dood moest-ie.
Door hem heb ik The Byrds altijd gemeden als de pest, wat jammer is. Maar het is nog niet te laat. Afgelopen week vond ik deze uitgave van een single waarvan de release ooit gepland stond in 1967, maar die nooit is uitgekomen. Gene Clark had een jaar daarvoor The Byrds verlaten en had een soloplaat gemaakt die commercieel gezien niet echt een succes was. Deze twee tracks waren opgenomen voor een volgend album en zouden dus op single verschijnen, maar de wegen van Columbia en Clark scheidden zich voordat zulks zich kon voltrekken. Pas in 1991, toen de man het tijdelijke voor het eeuwige verwisselde, kwamen de songs naar boven, maar de versies op deze 7″ zijn de originele monomixen. “The French Girl” is overigens een cover van het Canadese fokduo Ian and Sylvia.