Heb je even voor mij

Ik moest mijn verlopen paspoort inleveren en een neiuwe aanvragen. Na vele omzwervingen (vijf jaar in Antwerpen en nog altijd verdwaal ik hier, het geeft te denken) had ik eindelijk het Nederlands Consulaat-Generaal gevonden, een typisch overheidskantoor met een wachtruimte, een nummertjestrekmasjien en drie of vier loketten. Ik trok mijn nummertje, viste het aanvraagformulier uit de aanvraagformulierenbak, vulde het in met een pen die met een kettinkje aan de tafel bevestigd zat en zette mij. Ik zag de lichtkrant. “Paspoortaanvragen: vul EERST het formulier in, neem DAARNA pas uw nummer”, stond er. Te laat.
Er was nog een tiental andere mensen in de ruimte. Het was een beetje kil, en ik wachtte gelaten op mijn beurt. Ik zou te laat op mijn werk komen.
De stilte werd af en toe onderbroken door de loketjuffrouw die de nummers afriep en hier en daar wat geroezemoes, waarbij de Nederlandse accenten me meer dan anders opvielen. “Ah, Holland”, dacht ik net, toen links van mij een vrouw met een dikke Moerdijkse tongval tegen haar metgezel zei “Toch best gezellig he, zo met allemaal Nederlanders bij elkaar.”