mijn schatje is kampioen

Anniek en ik namen vroeger, toen we nog niet bij malkander waren maar elkaar wel op onregelmatige basis schreven, vaak bandjes voor elkaar op. Ik stuurde ze vanuit Spanje, zij vanuit België of Engeland. Een gewoonte die terugging tot onze dagen op de middelbare school, toen ik hopeloos [en nog onbeantwoord] verliefd op haar was. Dan bracht ik die bij haar thuis langs. Ik herinner me nog de man die, luttele ogenblikken voor ik aanbelde, in mijn hoofd een oorverdovend “neeeeeeee!” uitstiet en, luttele ogenblikken nadat ik aangebeld had, een jammerend en hoofdschuddend “oh oh oh oh oh”, en de geamuseerde glimlach van haar oudere zus als ze de voordeur opende en dat knulletje weer zag staan, een cassettebandje in zijn zweterige hand, de blik op onzeker.
Sinds we samenwonen heb ik nog een paar teepjes voor haar gemaakt, maar andersom kwam het er nooit zo van omdat ik nu de muzieknazi ben thuis en de geluiden vrijwel uitsluitend klinken vanuit de ruimte waar mijn platenspelers en andere hardware staan. Vanochtend vond ik op mijn toetsenbord een bandje dat met bloed, zweet en liefde voor me is samengesteld, zo daags voor mijn tiendaagse verblijf in het Spaanse.
‘t Is een lief kind, en dat is ze.