gehoord en gelachen gisteren in het sportjournaal: “maximeren”. opgetekend uit de mond van mijnheer de voorzitter die de journalist sprak over het aanbrengen van een plafond voor de salarissen van stervoetballers.
gezien en gelachen bij bieslog: marsepeinen dildootjes voor de kinders. als accessoire bij de kinderstrings met kanten randje.
maar eigenlijk is het wel een beetje treurig.
update: ik dacht abusievelijk dat “maximeren” en niet-bestaand woord was, een voetbalverbastering van “maximaliseren”. maar ik had het fout [zie reacties].
sorry, meneer van praag. en danku, lava.
Wat is er zo grappig aan maximeren?
ik dacht dat “maximeren” geen woord was. maar ik zie net in van dale dat het wel degelijk bestaat, en dat het hetzelfde is als “maximaliseren”.
mijn fout, dus.
maar toch opvallend dat minimeren niet bestaat.
maar “miniseren” dan weer wel. ik vind het niet mooi klinken, maximeren, miniseren.
maar dat zal wel zijn doordat ik het niet gewend ben.
ofzo.